The World Games: sumo. Zasady i regulamin

Sumo wywodzi się oczywiście z Japonii. Początkowo walki organizowane były podczas okresu siewnego jako podziękowanie lub prośba o plony. Następnie nabrały znaczenia polityczno-religijnego. Walczono przed cesarzem, który w zależności od wyniku walki rozpoznawał wolę bogów i podejmował ważne decyzje państwowe. W tamtym okresie ukształtowało się wiele rytuałów, z których część przetrwała do dzisiaj.

Rytuały stanowią ważny punkt sumo. Bywa, że zajmują więcej czasu od samego pojedynku. Zawodnicy rzucają przed walką garść soli na ring, aby oczyścić pole. Następnie wykonują shiko, czyli przenoszą ciężar ciała z nogi na nogę, mocno kładąc je na podłożu. W ten sposób wypędzają złe moce. Później wchodzą na środek ringu, kłaniają się sobie i przyjmują pozycję kuczną. Sam ceremoniał objawia się także w trybie życia i sposobie odżywiania zawodników.

Zasady samej walki są bardzo proste. Kończy się ona, kiedy jeden zawodnik wypchnie drugiego poza ring o średnicy 4 metrów i 55 centymetrów lub kiedy jeden z zawodników dotknie podłoża inną częścią ciała niż podeszwą stopy. Japońskie Stowarzyszenie Sumo uznaje 70 technik prowadzących do zwycięstwa. Nad przebiegiem walki czuwa sędzia oraz sędziowie boczni. Do dziś arbiter nosi przy sobie symboliczny sztylet. Kiedyś używał go do seppuku po błędnej decyzji. Obecnie pomyłka sędziego skutkuje pisemną rezygnacją z zawodu.

We Wrocławiu zobaczymy rywalizację sumo w ośmiu różnych kategoriach: open kobiet, open mężczyzn, lekkiej kobiet (poniżej 65 kg), lekkiej mężczyzn (poniżej 85 kg), średniej kobiet (poniżej 80 kg), średniej mężczyzn (poniżej 115 kg), ciężkiej kobiet (powyżej 80 kg), ciężkiej mężczyzn (powyżej 115 kilogramów). Wystąpią w nich nie tylko zawodnicy z Japonii, ale także z innych krajów. Sumo zyskało dużą popularność także w Europie, szczególnie w Polsce, Rosji, Ukrainie, Bułgarii, Estonii i Niemczech.