Do niego należały lekkoatletyczne stadiony lat 60. W roku 1962 wywalczył złoty medal mistrzostw Europy, a powtórzył ten sukces w kolejnych trzech edycjach (1966, 1969, 1971). W Meksyku (1968) sięgnął po tytuł mistrza olimpijskiego. Zdobył jeszcze dwa medale igrzysk: brązowy w Tokio 1964 i srebrny w Monachium 1972. W tym ostatnim przypadku przegrał zaledwie o 2 cm z Klausem Wolfermannem (RFN), a odległość mierzona była wówczas właśnie z dokładnością do 2 cm.
Łusis ustanowił tez dwukrotnie rekord świata w oszczepie (starego typu) – 91,98 w roku 1968 i 93,80 m w r. 1972.
Jego żoną była znakomita oszczepniczka rosyjska, Elwira Ozolina-Lūsis (ur. 1939). Co ciekawa – ona wcześniej od niego sięgnęła po wielkie sukcesy: mistrzostwo olimpijskie i pierwsze dwa z czterech rekordów świata - w roku 1960. Dwa lata obydwoje zdobyli złoty dublet w ME w Belgradzie.
Oszczepnikiem był także ich syn, Voldemars, ale on większych sukcesów nie odniósł.
W roku 1987 Jānis Lūsis został uznany przez federację IAAF „oszczepnikiem wszech czasów’
