Miał przydomek „Olbrzym” z racji ogromnego wzrostu – 202 cm. Sportową przygodę rozpoczynał jako bramkarz piłki nożnej, a rzucać dyskiem zaczął podczas służby wojskowej.
Był rywalem rekordzisty świata Edmunda „Białego Anioła” Piątkowskiego (1936-2016). Jego największy sukces to zwycięstwo w konkursie dysku w drużynowym Pucharze Europy 1965 (wynik 58,92 m). Był też szósty w igrzyskach olimpijskich 1964 w Tokio (57,06 m), o jedno miejsce przed Piątkowskim. W roku 1965 pobił w Warszawie rekord Polski wynikiem 60,49 m. Karierę zawodnika kończył po sezonie 1970 z rekordem życiowym 60,50 m. Reprezentował barwy Warty Poznań i Zawiszy Bydgoszcz osiadając ostatecznie w mieście nad Brdą.
Potem szkolił lekkoatletyczną młodzież, a w latach 1980-90 prowadził społecznie kadrę narodową dyskoboli.