Mistrz olimpijski Mateusz Kusznierewicz wspomina swoje starty w igrzyskach. Samotny złoty żeglarz

Kusznierewicz aż pięć razy brał udział w olimpijskich regatach: trzykrotnie w jednoosobowej klasie Finn (1996-2004) i dwukrotnie w dwuosobowej klasie Star wraz z Dominikiem Życkim (2008-2012). Nasz gość w rozmowie z „Super Expressem” wspominał swoje występy na olimpijskich akwenach.

ATLANTA 1996 (klasa Finn) – TRIUMF NA LUZIE

Olimpijskie regaty odbywały się w Savannah nad Atlantykiem, ok. 600 km od Atlanty. Dla młodego Polaka, do niedawna juniora, był to olimpijski debiut. Fart debiutanta?

- Zupełnie nie towarzyszyła mi presja psychiczna - nie ukrywa znakomity żeglarz. - Jechałem ze świeżym umysłem, czerpałem wielką przyjemność z udziału w imprezie. Niesamowitym przeżyciem było ślubowanie, odbiór strojów, lot do Stanów, ceremonia otwarcia. I wreszcie sam start. Większość rywali była zestresowana, a ja brałem wszystko, co mi podano. Owszem, byłem już doświadczonym żeglarzem i bardzo dobrze się przygotowałem do startu, ale chyba ta młodzieńcza energia i nieświadomość odpowiedzialności czy presji spowodowała, że pływałem jak z nut. Wykorzystałem swoją okazję: świetną formę i doskonale dopracowany na Politechnice Warszawskiej żagiel.

Z dziesięciu wyścigów wygrał jeden, ale równa forma pozwoliła mu zapewnić sobie zwycięstwo już przed ostatnim startem.

- Żeglowałem najlepiej, jak można sobie wyobrazić. Widziałem wiatr w kolorach - wspomina. - Wynikiem zaskoczyłem siebie samego. Przed igrzyskami miałem cel, ambitny cel, by wrócić ze Stanów z dyplomem. A taki otrzymuje czołowa ósemka...

SYDNEY 2000 (Finn) – BOLESNE SKUTKI PRZEKOMBINOWANIA

Do Australii leciał jako faworyt. W roku 2000 wygrał mistrzostwa świata i Europy. Nie dawał rywalom szans. W Sydney skończyło się czwartym miejscem. Był najlepszy w pierwszym i ostatnim wyścigu, ale do brązu zabrakło punktu, a do srebra dwóch.

- Tak mało brakło, a jednak zostałem bez medalu. Bolało jak cholera - przyznaje po latach. - Płakałem na schodach przy operze w Sydney oglądając dekorację medalową. Cztery lata przygotowań, tyle pracy, energii, pieniędzy, wyrzeczeń i wszystko poszło się bujać.

Dlaczego faworyt nie spełnił swoich nadziei?

- Popełniłem wiele błędów, ale najwięcej przed samymi igrzyskami - wzdycha. - Pojechałem tam przetrenowany, co jest największym błędem sportowca. Gdy jestem w dobrej formie, widzę na wodzie to, czego nie widzą inni. Ale jeśli się człowiek zajedzie, trudno wydobyć z siebie umiejętności. Popełniłem też inne błędy: mieszkałem poza wioska olimpijską, byłem z osobą towarzyszącą, jako jedyny zakładałem inne maszty na wyścigi w zatoce i na pełnym oceanie. Niepotrzebnie. Przekombinowałem. I bardzo to bolało.

Gdy wrócił do kraju, chciał rzucić w diabły żeglarstwo. Tym bardziej, że był już spełnionym sportowcem.

- Ale jednak nie poddałem się - mówi z satysfakcją. - Kupiłem zeszyt 32-kartkowy. Na przednich stronach zapisałem wszystkie dobre decyzje podjęte na igrzyskach i przed nimi. A na ostatnich - popełnione błędy. Potem zapisałem takie same uwagi uzyskane od trenera, sparingpartnera i rodziców. Wyciągnąłem ten zeszyt rok przed kolejnych igrzyskami.

ATENY 2004 (Finn) – RADOSNY SKOK

- W Atenach bardzo mi pomogła tamta „ściąga” – deklaruje.

Poza zasięgiem okazał się tylko genialny Brytyjczyk Ben Ainslie. Polak miał szanse na srebrny medal, a wywalczył brązowy.

- Trudne igrzyska – wspomina Mateusz. - W jednym z wyścigów miałem falstart, w innym rozciąłem nogę tak, że krew lała się po całej łódce. Ale pomimo trudnych momentów dowiozłem medalowe miejsce.

Swój sukces uczcił skokiem do wody po ostatnim minięciu mety.

- To był przypływ radości. Reakcja całkowicie spontaniczna - deklaruje. - Powtarzałem potem, że to wielki sukces z tak groźnymi rywalami i w tak trudnych warunkach. Ceniłem go wyżej niż złoto 1996.

i

TERAZ DO GWIAZD(Y)

Igrzyska w Atenach zakończyły jego karierę w klasie Finn. Zapragnął podjąć rywalizację jako sternik w klasie Star (Gwiazda) wraz z Dominikiem Życkim jako załogantem.

- Ale w Finnie miałem roczny budżet rzędu 500 - 600 tysięcy złotych, a w Starze potrzebowałem znacznie więcej. Konieczni stali się sponsorzy. W rozmowach ze mną przywoływali mój skok do wody w Atenach. Zapamiętali mnie jako kogoś, kto tak bardzo cieszy się z medalu. Z brązowego medalu, chociaż był już mistrzem.

PEKIN 2008 (Star) – ZABRAKŁO WIEDZY

Pieniądze od sponsorów znalazły się i pozwoliły załodze Kusznierewicz - Życki na solidne przygotowania. Ba, w roku 2008 Polacy wygrali nawet mistrzostwa świata klasy Star.

Rywalizacja olimpijska odbyła się w Qingdao, na Morzu Chińskim, gdzie wiatry są na ogół słabe, co naszej załodze nie sprzyjało. Gdy jednak drugiego dnia powiało mocniej, nasi wyszli na prowadzenie. Zaraz potem je stracili, a po ostatnim, wygranym wyścigu zajęli czwarte miejsce.

- Znowu bardzo trudne regaty i te słabe wiatry. Rozczarowanie było jednak mniejsze niż w Sydney – nie kryje dwukrotny medalista. - Raczej było to zaskoczenie. Wynik bolał, szkoda było straconej okazji, tym bardziej, że do podium zabrakło niewiele. Ale dość szybko dałem sobie z tym radę.

Jednak nie słabe wiatry, ale brak pełnej wiedzy co do tajników żeglowania na Starze uważa dzisiaj Kusznierewicz za powód niepowodzenia.

- Gdybym mógł posiadaną dzisiaj wiedzę przełożyć na przygotowania w tamtych latach, mielibyśmy z Dominikiem duże szanse na dwa medale w dwóch kolejnych igrzyskach. Tę wiedzę mam teraz, zdobyłem ją pływając później w załogach z żeglarzami z innych krajów. To dotyczy niuansów, a jednak ma znaczenie.

LONDYN 2012 (Star) – ZBYT TWARDA ŁÓDKA

W olimpijskim roku 2012 Kusznierewicz i Życki triumfowali w mistrzostwach Europy. Ale na akwenie olimpijskim w Weymouth na kanale La Manche ukończyli regaty na ósmej pozycji.

- Przekombinowaliśmy ze sprzętem. Żagle i ustawienia sprzętu nie były trafione. Mieliśmy „twardą” łódkę i na tamtej fali i tamtych mocnych prądach to nie zadziałało - ocenia Mateusz. - Nie łapaliśmy się do czołówki. Rezultat był słaby, chociaż... wróciliśmy z dyplomem, bo w czołowej ósemce.

BOHATER WYPROMOWAŁ BOHATERA

Na tym zakończyła się olimpijska przygoda Mateusza Kusznierewicza. Ale… tylko jako zawodnika. Przed igrzyskami w Tokio (2021) o pomoc w przygotowaniach poprosił go wicemistrz świata klasy Finn, Węgier Zsombor Berecz.

- Ujął mnie tym, że powiedział, iż nie chce popełnić tych samych błędów, co ja w Sydney i nie chce zająć czwartego miejsca w Tokio. Pracowaliśmy razem dwa i pół roku. I chłopak znad Balatonu zdobył srebro na Oceanie Spokojnym. Jest bohaterem narodowym - kończy żeglarz, który miałby prawo sam uważać siebie za bohatera narodowego w Polsce.