17 marca 1996
Oslo (Norwegia). Pierwsze zwycięstwo w konkursie Pucharu Świata. W finałowych zawodach sezonu z piątego miejsca po pierwszej serii Adam przeskoczył na pierwsze, bo... - Podszedłem na luzie, żeby utrzymać się w czołowej szóstce. A skok wyszedł taki, że był to szok - komentował po zawodach.
6 stycznia 2001
Bischofshofen (Austria). Talent Małysza eksploduje w pierwszych dniach nowego tysiąclecia. Po trzech sezonach regresu triumfuje w Turnieju Czterech Skoczni. Do końca zimy wygra w sumie 11 konkursów PŚ, zdobędzie Kryształową Kulę i wywalczy pierwszy dla Polski tytuł mistrza świata w skokach (dorzuci jeszcze srebro).
10 lutego 2002
Park City (USA). Upragniony olimpijski medal, po 32 latach oczekiwania na polskie podium w zimowych igrzyskach. Brąz na skoczni K-90, a mogło być lepiej, gdyby nie zachwiane lądowanie po wpadnięciu w dziurę na zeskoku. Trzy dni później srebro na obiekcie K-120.
Przeczytaj koniecznie: Simon Amman klęknął przed Adamem Małyszem
22 i 28 lutego 2003
Predazzo (Włochy). Dwa złote medale MŚ i rekordy obu skoczni. Forma wypracowana z trenerem Apoloniuszem Tajnerem na tip-top, chociaż przed czempionatem nie było ani jednego pucharowego zwycięstwa. Po MŚ "Orzeł" przegoni Svena Hannawalda w wyścigu po trzecią z rzędu Kryształową Kulę. Jako pierwszy w historii.
3 marca 2007
Sapporo (Japonia). Czwarty złoty medal indywidualnie w MŚ i powrót na szczyt pod ręką Hannu Lepistoe. Czwarty Puchar Świata w rękach Adama.
13 i 20 lutego 2010
Whistler (Kanada). Dwa srebrne medale olimpijskie i rekord skoczni normalnej (109,5 m). - Ze szczęścia nie wiedziałem, co całować - śmiał się 32-letni Małysz, który po drugim medalu wycałował śnieg i narty.
26 lutego 2011
Oslo. Brązowy medal MŚ, szósty taki laur w dorobku "Orła". W klasyfikacji generalnej PŚ jest trzeci, kończąc karierę wspaniałym skokiem w Planicy. - Brak mi słów, żeby podziękować wszystkim, którzy mnie wspierali przez te lata - mówi.
