Łukasz Surma wytypował dla nas mistrza ekstraklasy, oto werdykt legendy ligi. Zaskoczeni? [ROZMOWA SE]

„Super Express”: - Przegrywając z Zagłębiem, Jaga wypisała się już z walki o złoto?

Łukasz Surma: - Ależ skąd! Wpadka z Lubinem? Z własnego doświadczenia wiem, że jak wygrywać z potentatami, to… tylko po ich grach pucharowych. Jagiellonia włożyła mnóstwo wysiłku w intensywny mecz z Realem Betis; w to, że by technicznym Hiszpanom odebrać piłkę. Taka gra zabiera mnóstwo energii, co Zagłębie wykorzystało na maksa.

- Jagiellonia ma jednak w nogach półtora razy więcej meczów niż Lech czy Raków!

- Jest chwilami zmęczona, choć mam na myśli raczej zmęczenie psychofizyczne, związane z napięciem przed meczami pucharowymi. To kosztuje organizm wiele wysiłku. Ale dzięki pucharom Jagiellonia nauczyła się bardziej wyrachowanej gry, rekompensującej niedostatki fizyczne. Potrafi wygrać, nie męcząc się szczególnie. To bezcenna lekcja, która może mieć ogromne znaczenie, zwłaszcza gdy ma się tak liczne grono zawodników niekonwencjonalnych. Więc nie skreślam jeszcze Jagi, bo będą jeszcze niespodzianki w ostatnich kolejkach, i to z udziałem czołówki.

- Już są. Pogoń przerwała Rakowowi serię gier bez porażki.

- Ano właśnie. Raków przestał być regularny, jeśli chodzi o dotychczasową intensywność gry i o dominację nad przeciwnikami. W tym względzie ma dziś większe problemy niż wtedy, gdy dwa lata temu zdobywał pierwsze mistrzostwo. A Lech z kolei na tle innych kandydatów do mistrzostwa ma problemy na wyjazdach, tracąc czasami kontrolę nad meczem. Nie potrafi przekuć świetnej formy z Bułgarskiej, gdzie ma za plecami 12 zawodnika w postaci kibiców, na dobre występy w gościnie.

Kibice Jagiellonii z wizytą u papieża Franciszka. To przekazali Ojcu Świętemu

- Co będzie decydować na finiszu?

- Odporność nerwowa. Gram trochę w tenisa i wiem, jak zaczynają się człowiekowi pocić ręce przed piłką meczową, jak rakieta nagle zaczyna drżeć w dłoni (śmiech).

- Kto to napięcie wytrzyma najlepiej?

- Każda z drużyn ma w swym gronie doświadczonych pod tym względem piłkarzy. Radek Murawski w Lechu, Taras Romanczuk w Jagiellonii… Zresztą jest w Białymstoku jeszcze paru innych rutynowanych graczy, Polaków, którzy potrafią – myślę – dobrze tonować w szatni te emocje, które buzują w mediach. Ale mam wrażenie, że lekką przewagę nad rywalami ma Raków.

- Dlaczego?

- W Częstochowie nie ma aż takiego ducha – w sensie presji i historii – jak na przykład w Poznaniu. W Lechu jest wszystko albo nic: jeśli nie ma mistrzostwa, jest porażka. Oczywiście w Rakowie nakłady finansowe na klub też są ogromne, ale pod względem oczekiwań kibicowskich głowy są tam nieco chłodniejsze. I trener Marek Papszun też jest – mam wrażenie – bardzo opanowanym człowiekiem.

Lech pokonał Cracovię i jest współliderem. Niels Frederiksen: „Nie zauważyłem jakiejś specjalnej radości”

- Raków ma też przed sobą dwa mecze z drużynami z samego dołu tabeli: Śląskiem i Stalą. Pozornie łatwe?

- Pozornie – dobre słowo. Z doświadczenia – również trenerskiego – wiem, że w polskiej lidze często drużyny mocniej walczą o utrzymanie niż o mistrzostwo. Wkładają w to całe serce. Zazwyczaj dlatego, że spadek to apokalipsa w klubie, koniec świata. Więc te mecze w kalendarzu wyglądające na łatwe wcale takimi nie będą. Łatwiej powinno się grać faworytom z przeciwnikami ze środka tabeli, grającymi swobodniej, bardziej finezyjnie. Bo w takiej grze zdarza się im zapomnieć o obronie.

- No to krótko i finalnie: kto będzie mistrzem?

- Postawiłbym chyba na Raków. Ma chyba najwięcej atutów. Ale – powtórzę – jeszcze bym nie skreślał Jagi.