Julia Szeremeta może dostać mieszkanie za srebrny medal. Mówi o jednym telefonie

– Okazałaś się cudownym objawieniem igrzysk w Paryżu. Co w takim razie będzie za cztery lata w Los Angeles?

– Musi być złoty medal!

– Z jakimi nadziejami jechałaś do Paryża?

– Zapowiadała, że jadę po medal i tak też uczyniłam. Już na miejscu liczyło się tylko złoto. Chciałam więcej. Niestety, nie udało się, ale za cztery lata złoto będzie moje.

– Od poniedziałkowego poranka nasza redakcja nawołuje, by dać Ci mieszkanie, choć nie zdobyłaś złotego medalu...

– Mam nadzieję, że się uda. Firma sponsorująca mieszkania kontaktowała się ze mną, cieszę się, że taka inicjatywa się zdarzyła. Dowiedziałam się o tym dopiero, jak wysiadłam z samolotu. Od razu odebrałam telefon.

– Premier też zaprosił?

– Tak, obowiązków trochę mam. Najpierw zaprosił premier, potem spotkanie w wojsku, z ministrem. Dużo tego...

– Skąd u ciebie tyle luzu w ringu?

– Bo sprawia mi to radość! Boks to jest to, co lubię najbardziej. Nie czuję żadnej presji.

– Jak wyglądały twoje przygotowania do igrzysk?

– Ponad rok bardzo trudnych przygotowań za mną. Treningi były ciężkie. Podczas tego trzymiesięcznego okresu przygotowawczego przed samymi igrzyskami były wzloty i upadki, ale na szczęście skończyło się dobrze. Jeszcze miesiąc temu byłam w dołku, byłam przetrenowana. Wyszliśmy z tego.

– Co najbardziej cię napędzało do walki?

– Na pewno radość związana z tym, że pokazuję siebie, swój styl boksowania. Widzę zadowolenie kibiców, ich doping bardzo mnie niósł.

Pytał i notował Michał Skiba